ประมวลการสอนรายวิชา

ภาควิชาภาษาไทยและภาษาตะวันออก คณะมนุษยศาสตร์

รหัสวิชา OLS203 ชื่อวิชา LANGUAGES AND CROSS-CULTURAL COMMUNICATION  จำนวนหน่วยกิต 3 

ภาคการศึกษาที่ 1/2556

           ข้อมูลเกี่ยวกับวิชา

คำอธิบายรายวิชา

ศึกษาความแตกต่างของภาษาและวัฒนธรรมในภูมิภาคตะวันออก เช่น ภาษาจีน ญี่ปุ่น เกาหลี เขมร และเวียดนาม ตลอดจนอิทธิพลของวัฒนธรรมในการใช้ภาษา เพื่อความเข้าใจที่ตรงกันและทัศนคติอันดีต่อภาษาต่าง ๆ ในภูมิภาค

ผู้สอน   ชื่อ-สกุล อีเมล์ เวลานิสิตเข้าพบ ผู้ช่วยศาสตราจารย์สิทธินี ธรรมชัย sitthinee@swu.ac.th พ.13.00-16.30

ห้องเรียน  -  เวลาเรียน: ARR -

วัตถุประสงค์

1.เพื่อให้นิสิตเข้าใจความแตกต่างของภาษาและวัฒนธรรมในภูมิภาคตะวันออก เช่น ภาษาจีน ญี่ปุ่น เกาหลี เขมร และเวียดนาม 2.เพื่อให้นิสิตเข้าใจอิทธิพลของวัฒนธรรมในการใช้ภาษา เพื่อความเข้าใจที่ตรงกันและทัศนคติอันดีต่อการสื่อสารระหว่างวัฒนธรรมต่างๆ ในภูมิภาค

การประเมินผลการเรียน

คะแนนสอบกลางภาคและปลายภาค 90% จิตพิสัย 10% ได้แก่ 1.คะแนนการเข้าห้องเรียนตรงเวลา 2.คะแนนการแต่งกายชุดนิสิตแบบสุภาพ 3.คะแนนการมีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็นและอภิปรายเป็นกลุ่มย่อย

เกณฑ์การพิจารณาตัดเกรด

อิงเกณฑ์มหาวิทยาลัย

เอกสารและสื่อที่ใช้ประกอบการสอน

ดำรง ฐานดี. (2544) สังคมและวัฒนธรรมเกาหลี. กรุงเทพฯ :สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง. ธนานันท์ ตรงดี (2551). วัฒนธรรมการใช้ภาษา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. เมตตา วิวัฒนานุกูล (กฤตวิทย์) (2548). การสื่อสารต่างวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ทิพย์สุดา นัยทรัพย์ (2535). ภาษากับวัฒนธรรม. ตำรา-เอกสารวิชาการ ฉบับที่ 58 หน่วย ศึกษานิเทศก์ กรมการฝึกหัดครู โรงพิมพ์การศาสนา นริศ วศินานนท์ (2551). ร้อยเรียงเคียงปัญญา เรียนรู้ภาษาจากวัฒนธรรมจีน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ เมืองโบราณ อาศรมสยาม-จีนวิทยา (2553). 100 สำนวนควรรู้ไทย-จีน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ทฤษฎี The Overseas Chinese Affairs Office of the State Council, The Office of Chinese Language Council of International (2549). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับวัฒนธรรมประเทศจีน. ปักกิ่ง : Higher Education Pressสมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น) (2541) กระจกส่องญี่ปุ่น. แปลจาก Nihontateyoko. สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น)(2549) ประตูสู่ญี่ปุ่น. แปลจาก Gates to Japan. สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น)(2552) หนังสือแปลชุด “เคล็ดลับและมารยาท”. แสวง, ปราณี จงสุจริตธรรม เรียบเรียง(2548). วัฒนธรรมญี่ปุ่น. สำนักพิมพ์ภาษาและวัฒนธรรม. Mukai Kyoko (2008). A Guidebook to Japan and its Customs. Nihon Bungei Sha. Yoshie Matsumoto (2009) An English Introduction to Japan and Its people. ALC. เขียน ธีรวิทย์และสุณัย ผาสุก. กัมพูชา : ประวัติศาสตร์ สังคม เศรษฐกิจ ความมั่นคง การเมือง และ การต่างประเทศ. กรุงเทพ : สถาบันเอเชียจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2543. เด วิด แชนด์เลอร์. ประวัติศาสตร์กัมพูชา. แปลโดย พรรณงาม เง่าธรรมสาร สดใส ขันติวรพงศ์และวง เดือน นาราสัจจ์. กรุงเทพ : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2540. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช. เอกสารการสอนชุดภาษาเขมรเพื่อการสื่อสาร หน่วยที่1-15 นนทบุรี : สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช. อุบล เทศทอง. ภาษิตเขมร : วิถีชีวิตและโลกทัศน์ของชาวเขมร. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา ภาษาเขมร บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2548. Chandler, David. Facing the Cambodian Past. Chiang Mai : Silkworm Books, 1996. _______. The Land and People of Cambodia. New York : Harper Collins Publishers, 1991. Igout, Michel. Phnom Penh Then and Now. Bangkok : White Lotus, 1993. Jacob, Judith M. Introduction to Cambodian. London : Oxford University Press, 1968. ทิวารี โฆษิตธนเกียรติ (2545). ภาษาเวียดนามเบื้องต้น. ศูนย์การศึกษาต่อเนื่อง จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. สุด จอนเจิดสิน (2550). ประวัติศาสตร์เวียดนาม.โครงการเผยแพร่ผลงานทางวิชาการ คณะอักษร ศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,พิมพ์ครั้งที่ 3 โสภณา ศรีจำปา (2544). โลกทัศน์ของชาวเวียดนามจากสุภาษิต. โครงการอินโดจีนศึกษา สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล. Huỳnh Công Bá (2008). Cơ sớ văn hoá Việt Nam. Nhà xuất bản Thuận Hóa. Huế. Việt Nam. Hữu Đạt (2000). Văn hóa và ngôn ngữ giao tiếp của người Việt. Nhà xuất bản Văn hoá Thông tin, Hà Nội. Trần Ngọc Thêm. (2004). Tìm về bản sắc văn hóa Việt Nam. Việt Nam, Thành phố Hồ Chí Minh : Nhà Xuất bản Tổng hợp TP.HCM. Vũ Ngọc Khánh. (2012). Việt Nam phong tục toàn biên. Việt Nam : Nhà Xuất bản Văn hóa Thông tin.

Course Online

-